Witte Veren

Op 13 maart 2020 kregen wij te horen dat ons metekindje Lia een verdikking had in haar nekje. Zij was toen amper vijf maanden oud. Na een week van onderzoeken en bang afwachten kwam het keiharde verdict: Lia had een rabdomyosarcoom. Dit is een zeer zeldzame, kwaadaardige tumor in de skeletspieren.

Op dat moment wilden de dokters zich niet uitspreken over haar overlevingskansen. Verslagen hoorden wij het nieuws aan. Machteloos bleven we achter. Maandenlang werd Lia behandeld zonder enig zicht te hebben op een eventuele genezing. Toen na een lange periode het verlossende nieuws kwam dat de behandeling aansloeg en dat Lia haar overlevingskansen een stuk hoger lagen, durfden we pas effectief aan dit boek te beginnen.

Het verhaal schreef zichzelf. Het lievelingsdier van grote zus Nala werd het hoofdpersonage. De dingen die Flavie en Floralie tegenkomen in het verhaal, zijn de ervaringen van Lia, Nala en hun ouders tijdens de strijd van Lia. Want gevochten heeft ze en zij niet alleen. Het werd een lange weg waarbij veel tegenslagen verwerkt moesten worden. Keer op keer opnieuw. Elke en Nicolas, wij zijn zo fier op jullie. De kracht en de moed die jullie getoond hebben, zijn minstens bewonderenswaardig te noemen.

We hopen dat dit verhaal een leidraad kan zijn voor mensen die jammer genoeg in dezelfde situatie verkeren en niet weten hoe ze dergelijk nieuws aan broers of zusjes moeten uitleggen. We hopen dat het verhaal herkenbaar is en jullie kan helpen om hun te vertellen wat er nog allemaal staat te gebeuren. Indien u zo iemand bent: veel moed en blijf hopen.

Ons motto was: “Hoop voor Lia doet leven”. Het is die hoop die ons allemaal door een zeer moeilijke periode geloodst heeft. Die hoop mag je nooit opgeven.

~ Hoop voor Lia doet leven ~

Als Witte Veren Vallen

Op 3 november 2020 moesten wij afscheid nemen van Lia.

Na een maandenlange strijd waarbij onze kleine prinses gevochten heeft als een leeuwin, bleek de kanker helaas te agressief. Na haar overlijden voelden we dat er iets ontbrak. De cirkel was nog niet rond. Want “Witte veren” kent dan wel een goede afloop maar óns verhaal uiteindelijk niet. Zonder het van elkaar te weten, voelden we allebei de drang om een vervolg te maken op “Witte veren”. Óns vervolg, waarin óns verhaal verteld wordt met ónze afloop. Maar ook een verhaal dat herkenbaar kan zijn voor mensen in eenzelfde situatie.

“Als witte veren vallen” ontstond. En toen was de cirkel rond…